Het recept voor vrede is eeuwenoud.
Hier is bv het Gebed van St.Franciscus, die leefde eind 12e en begin 13e eeuw.
Hij trok met zijn orde van minderbroeders door het Italiaanse land iedereen Pace e Bene (Vrede en alle Goeds!) toewensend:
‘Heer, maak me tot een instrument van uw vrede.
Laat me liefde zaaien waar haat is.
vergeving waar men elkaar kwetst,
geloof waar twijfel is,
hoop waar wanhoop is,
licht waar duisternis is,
vreugde waar droefheid is.
O goddelijke meester, geef toch
dat ik er meer naar streef
te troosten dan getroost te worden,
te begrijpen dan begrepen te
worden,
te beminnen dan bemind te worden.
Want door te geven ontvangen wij,
door te vergeven verkrijgen wij
vergeving,
en door te sterven worden we
tot eeuwig leven geboren.’
Het is een ommekeer in het denken zoals Ghandi het ook al zei:
‘Try not to change the world, but try to change the inner of your own soul, and then you change all.’
Hoe leven en praktiseren we dit eeuwenoude Franciscaanse gebed in het hedendaagse leven? Zodat het een levende ervaring wordt?
Het gaat in dit gebed om geven wat je van de ander verlangt.
Zelf het voorbeeld geven in plaats van het van anderen te verwachten.
Want je kunt lang wachten totdat de wereld in vrede is.
Veel krachtiger is het om zelf bij je na te gaan: wat heb ik in huis en wat kan ik Nu aanbieden?
Je hoeft daarvoor niet naar conflictgebieden te gaan zoals naar Israël en Gaza. Of naar Rusland en Oekraïne of naar welk conflictgebied dan ook op deze wereld.
Nee, gewoon dichter bij huis:
in de woonplaats waar je leeft, de buurt waar je woont, de organisatie waar je werkt.
En nog dichter bij huis:
oefenen binnen je familie en huidige gezin (als je dat hebt).
En nog dichter bij huis:
bij jezelf!
Zolang we het eigen gekwetste innerlijk kind niet helen, ervaren we conflict in onszelf. Want dit kind gelooft ten diepste over zichzelf dat het niet goed is. En dit conflict – van niet goed zijn – projecteren we voortdurend naar buiten.
Nu is de tijd daar dat we als volwassene dit innerlijk kind bij de hand kunnen nemen, ernaar luisteren en gerust kunnen stellen. Dat de emoties die er vroeger niet mochten zijn alsnog doorvoeld mogen worden. En de bijhorende verhalen en kernovertuigingen ontmanteld worden.
En als ik geen vrede (leer) sluiten met het gekwetste kind in mij, geef ik de kwetsuur (het oordeel van niet goed zijn, lees schuld) door in mijn omveld én aan de volgende generatie. En dit gebeurt eeuwenlang, van generatie op generatie. Totdat het in de lijn stopt en iemand bereid is innerlijk werk te doen.
Nu is de tijd!
Ik ben met vallen en opstaan dit pad van vrede en heling aan het gaan.
En ik ben groeiende hierin…
Loop jij met mij mee?
Want vrede is een aspect van liefde.
En liefde is altijd het antwoord!
Zoek deze vrede in je hart dat van onvoorwaardelijke liefde spreekt. En geef het door: onvoorwaardelijk.
En ontvang de geschenken die je geeft!
– Peter Winteraeken
Foto: Stux op Pixabay